• Kategoria: Wyprawy

XXI letnia wyprawa w Kanin

XXI letnia wyprawa Sekcji Taternictwa Jaskiniowego KW Kraków w słoweński masyw Kanin odbyła się w dniach 26.07-12.08.2019. W tym roku, podobnie jak w latach poprzednich skupiliśmy się na działalności w systemie BC 4- Mala Boka o deniwelacji 1319 m i całkowitej długości 11932 m.

Nasza działalność prowadzona była w oparciu o bazę powierzchniową, zlokalizowaną na wysokości 1806 m n.p.m. w ruinach schroniska „Planinski Dom”. W tym roku za sprawą ratowników górskich został tam postawiony stalowy kontener, który stał się bazą dla służb ratowniczych z Bovca. Po zeszłorocznej letniej eksploracji zostawiliśmy 3 główne przodki. W tym roku podjęliśmy decyzję o działalności tylko w jednej części systemu ze względu na odległość, czas wyprawy i nasze moce. Wybór padł na rejon za „Kolektorem”, a dokładnie w odkrytych przed rokiem partiach AKŚ (Absolutny Koniec Świata) oraz w partiach nad syfonem końcowym za „Death Water”. Miejsca te położone są w południowej, odległej części systemu, w bliskiej odległości od Velikiej Boki. Przyłączenie jej do systemu BC 4 – Mala Boka jest naszym celem eksploracji od 2016 roku. Dystans horyzontalny między jaskiniami wynosi ok. 200 m (stan na 2018).

Podjęcie eksploracji w najbardziej odległej części systemu wymagało od nas przeniesienia II biwaku w galerii Vilinskiej do podstawy Milanov Komina. Całkowity dystans do pokonania od otworu BC 4 do przodka w AKŚ to 4,5 km ciągu i ponad 1200 m w pionie. Już samo dotarcie do II biwaku pod Milanov Kominem było nie lada wyczynem sportowym. Początek wyprawy to głównie transporty i zaopatrzenie dwóch biwaków: pierwszego na głębokości 823 m, w pobliżu połączenia jaskini BC 4 z Małą Boką w sali „BC Beach” i drugiego w końcowej części galerii Vilinskiej, na głębokości 800 m u podstawy Milanov Komina. Dodatkowo rokrocznie kontynuujemy wymianę starych, zniszczonych lin i punktów asekuracyjnych w głównym ciągu BC4.

kaninlato1
II Biwak w Milanov Kominie, fot. P. Ramatowski

Partie za „ Kolektorem” to ciasne meandry i niskie rozmycia miedzy-ławicowe. W rejonie AKŚ lokalizujemy nowy ciąg rozwijający się na N. Jest to bardzo ciasne pęknięcie tektoniczne, w którym po licznych próbach, szukając możliwości przejścia na różnych poziomach, udaje się dotrzeć do znanych od strony galerii Vilińskiej partii blisko II biwaku. Niestety „skrót” przez pęknięcie nie cieszył się popularnością, pomimo znacznej redukcji odległości na przodek AKŚ, do 300 m. Ze względu na ciasnoty eksploracja prowadzona była drogą ”normalną” przez Kolektor i partie ”Death Water”, gdzie odległość do AKŚ wynosi 1km!

W wyniku prac w AKŚ oprócz w/w skrótu w kierunku na S zostaje odkryty bardzo ciasny ciąg o długości 40 m. Ze względu na bardzo duże nagromadzenie ciasnot, podjęliśmy decyzję o wstrzymaniu eksploracji w tym miejscu.

W partiach nad syfonem końcowym – ciąg rozwija się w interesującym dla nas kierunku południowym. Kartujemy tam ponad 200 m i przesuwamy się o kolejne 59 m na S, zmniejszając dystans do Velikiej Boki. Obecny przodek to dwa kominy ok. 15 m wysokości z silnym przewiewem, i będzie to z pewnością jeden z głównych punktów następnej wyprawy!

W tym roku również powróciliśmy do komina na początku „Kolektora”. Jest to „up-stream” ciągu wodnego doprowadzającego wodę do wspomnianego „Kolektora”. Komin ten jest niezwykle interesujący pod kątem możliwości kontynuacji Galerii Vilinskiej w kierunku północno-zachodnim, czyli w kierunku Virtaglavicy oraz systemu Renejevo Brezno-P4. Pierwsze 35 m komina o średnicy 8 m zostało wspięte techniką hakową w roku 2016 i 2017. Obecnie najwyższy punkt, do którego docieramy podczas tegorocznej wyprawy, znajduje się 85 m nad spągiem. W górnej części komin rozdziela się na dwa niezależne ciągi, w których wyraźnie czuć przewiew. Z najwyżej osiągniętego punktu widoczna jest dalsza kontynuacja, która wymaga wspinaczki ok.16-20 m. Już w listopadzie planujemy wyjazd, którego celem będzie dokończenie wspinaczki i zbadanie kontynuacji

Podsumowanie:

Wyprawie udaje się pomierzyć łącznie 649,7 m w partiach za II biwakiem („Kolektor”, AKŚ i Komin nad syfonem końcowym, Komin nad „Kolektorem”) zmniejszając dystans horyzontalny do Velikiej Boki o 59 m. Cieszy również fakt, iż większość uczestników wyprawy uczestniczyła w akcjach eksploracyjnych i transportowych, pokonując 1000 m deniwelacji podczas każdej z nich. Dużym wyzwaniem logistycznym było zaopatrzenie biwaków jak i sama działalność eksploracyjna, ze względu na odległości od otworu BC 4. Akcje Biwakowe były prowadzone od drugiego do przedostatniego dnia wyprawy w sposób ciągły.

latoekipakanin2019

Uczestnicy STJ KW Kraków: Mateusz Czerwiak, Danuta Gromala, Magdalena Jaworska, Urszula Kotewa, Barbara Kościelniak, Michał Kuryłowicz, Mariusz Mucha, Paweł Ramatowski (kierownik), Marcin Struś, Dominika Trojanowska, Ewa Woźniak
oraz Piotr Broda z SCC, Beata Michalak z SW, Florian Małek z KKTJ

Dziękujemy PZA za wsparcie finansowe wyprawy

Paweł Ramatowski

Relacja opublikowana na stronie pza.org.pl . Więcej zdjęć na naszym Facebooku: https://www.facebook.com/STJ.KW.Krakow/

 

  • Kategoria: Wyprawy

Kanin - szybki zimowy strzał

Data : 13-16 XII 2018, czas w jaskini : ~77 godzin

Historia eksploracji, którą tutaj opiszę, została podyktowana niejako przez porywczy charakter bohaterów biorących w niej udział ... ale takie są najlepsze. Bohaterami o których mowa są członkowie Sekcji Taternictwa Jaskiniowego KW Kraków : Beata Kościelniak, Mateusz Czerwiak, Paweł Barczyk, Michał Kuryłowicz, Mariusz Mucha ( "Many" ) i Michał August. Miejscem akcji będzie przede wszystkim jaskinia BC4 w Masywie Kanin - Słowenia.

W kuluarach klubowych ciągle słychać było podszepty o planowanej zimowej eksploracji jaskini BC4, przesłanki były dość oczywiste : mocna dyspozycyjność ekipy, łagodny początek zimy, zapał no i najważniejsze - chęć sprawdzenia niedokończonych tematów z wyprawy letniej ( podczas której notabene też brali udział w większości bohaterowie opowieści ). Wszystko się składało, ale terminu nie było ... aż w pewnym momencie zmotywowani przejściem trawersu BC4 - Mała Boka przez zespół TOPR , pojawił się impuls. Brzmiał mniej więcej tak :

- no to kiedy jedziemy ?

- może 13-16 XII ?

Ok, termin się pojawił, teraz zespół. Początkowo plan zakładał atak w stylu "szybkiej czwórki", ( tyle osób, wraz ze sprzętem mógł pomieścić samochód), jednak z powodu pojawienia się większej liczby chętnych, finalnie postawiliśmy na dwa samochody - naturalnie dzieląc się przy okazji na dwa zespoły po 3 osoby.

Ustalenie harmonogramu działań sprawiło nam trochę więcej trudności, gdyż przez bardzo długi czas planowania przyświecał nam cel akcji : "znaleźć otwór pośredni w partiach końca świata", natomiast w wersji finalnej, zatwierdzonej kilka dni przed wyjazdem, postawiliśmy na akcje eksploracyjne bliżej biwaku BC Beach ( - 825 m ), które miały zrobić grunt pod wyprawę letnią. Wracając do harmonogramu ... plan zakładał :

  • wejście pierwszej ekipy ( Michał August, Mariusz Mucha, Michał Kuryłowicz ), jak najszybciej po przyjeździe do Słowienii - finalnie około 3 w nocy
  • wejście drugiej ekipy ( Beata Kościelak, Mateusz Czerwiak, Paweł Barczyk ), po noclegu na parkingu przy samochodzie - finalnie około 9 rano
  • podział na szychty, w ramach których każda ekipa działała w systemie 12h akcji - 12h wypoczynek. Granice czasowe szycht zostały wyznaczone na 4 w nocy i 16.
  • działalność w odkrytych latem 2018 r. okolicach Wielkiej Sali, niedaleko "obejścia syfonu", oraz wspinanie w końcowych partiach tzw. Słoweńskiej Tektoniki, czyli pęknięcia zlokalizowanego w rejonie Galerii Pozdravljeno Belo Celo
  • za miejsce noclegowe przyjęliśmy tradycyjnie BC Beach na głębokości -825m

Ok, plan, termin, zespół ... wszystko jest - ruszyliśmy. Dotarcie na miejsce docelowe, jakim był parking samochodowy około 600 m poniżej otworu, obyło się bez większych przeszkód, co pozwoliło na sprawne przystąpienie do podejścia, oraz wejścia do jaskini.

Pokonywanie drogi dojściowej do BC Beach, odczuwaliśmy jako bardzo uciążliwe i czasochłonne, jednak okazało się, że szło nam całkiem nieźle - może ten dysonans był spowodowany zmęczeniem ? - w końcu to już 20-24 godzina na nogach ( w systemie : praca->samochód->jaskinia ). Po dotarciu na biwak mieliśmy jeszcze kilka godzin do planowanego wypoczynku. Wykorzystaliśmy ten czas na rozbudowę punktu cieplnego. Stworzyliśmy dodatkowe miejsce pod namiotem, dzięki czemu teraz mieszczą się tam już trzy osoby w innej pozycji niż "na łyżeczkę", zwiększyliśmy też komfort w "kuchni". Po niespełna 33 godzinach na nogach zegar w końcu wybił upragnioną "16:00" co oznaczało dla nas sen...

Kanin 2018

O godzinie ~19:00 zgodnie z planem obudziła nas ekipa 2, która zatrzymała się na BC Beach w celu zregenerowania sił oraz przekazaniu prowiantu, który wnieśli - my transportowaliśmy sprzęt biwakowy. Po odpoczynku ruszyli na akcje, my natomiast spaliśmy dalej. Około godziny 4:00 nastąpiła pobudka, po której zaczęliśmy się przygotowywać na działalność, zwolniliśmy tym samym miejsce dla drugiego zespołu. Oznaczało to wejście działalności wyprawy na wcześniej zaplanowany tor - 12h akcji, 12h wypoczynku.

Podczas akcji udało nam się zorganizować łącznie 5 wyjść ( z biwaku BC Beach ), podczas których dodaliśmy do jaskini 200 m nowych ciągów, a w nich wyznaczyliśmy 3 nowe cele eksploracji - wspinaczkowe. Działaliśmy głównie w partiach "obejścia syfonu" ( Wielka Sala ), tzn. odchodząc w stronę Suchego Syfonu, przed wejściem do salki z syfonem, podejście ostatnimi linami do góry, gdzie pokonaliśmy przekop - weszliśmy do małej salki, którą nazwaliśmy "Rozdrożem". Odkryte partie za przekopem mają 1-2 odbicia, pierwsze to bardzo ewidentna studnia o wysokości około 30m zaraz obok "Rozdroża", w której czuć silny ciąg powietrzny i wodny, natomiast drugie, dalsze, to odbicie do góry w połowie trawersu nad studnią, przez wspinaczkę - bardzo nieprzyjemną błotną pochylnią i zawaliskiem do góry, gdzie według opinii Michała Kuryłowicza ścieśnia się nie do przejścia, natomiast według Mateusza Czerwiaka, można po pewnych lekkich pracach przejść, według mojej opinii nie wyglądało rokująco, choć nie doszedłem do końca. Nowo odkryte partie łączą się z pośrednio z Wielką Salą, tworząc niejako "górne piętro" znanych od 2018 ciągów. Niestety nie stanowią "obejścia" Wielkiej Sali, gdyż okno z którego zaporęczowaliśmy zjazd znajduje się dalej jakieś 30 pod stropem i ewidentnymi innymi okienkami - jeszcze nie zdobytymi, możliwe że innymi metodami niż wspinaczkowe będą nieosiągalne. Wartą wspomnienia jest salka, do której po zjechaniu udało nam się zrobić pętlę z dolnego piętra do górnego - nazwaliśmy ją "wychodek". Po dokonaniu pewnych prac poręczowych, będzie można wejść do niej bezpośrednio z Wielkiej Sali - obecnie jest tylko kontakt wzrokowy.

Oddzielną działalnością była wspinaczka Manego, w końcowych partiach Słoweńskiej Tektoniki, gdzie po około 30 m udało się przejść przez zwężenie w szczelinie, które "zasłaniało" wyższe partie. Należy przyznać, że to dopiero początek działalności w tym kominie, gdyż posiada on bardzo dużą kubaturę ( pod względem wysokości szczególnie ), oraz może stanowić obejście zawaliska, które blokuje dalszą część eksploracji ciągu głównego, dotychczas nieujętego w szkicach, a tym samym całkowicie niezbadanego.

Wyjście z jaskini przebiegło bez większych przeszkód, niestety z powodu odczuwalnego zmęczenia, rekordu czasu nie pobiliśmy. Jako ekipa 1, wychodziliśmy około 10 godzin później niż ekipa 2, dzięki temu mogliśmy rozkoszować się przebieraniem w słońcu, ... pierwszy raz od 77 godzin.

Podsumowując, udało nam się, ... zorganizowaliśmy szybko, dobrą wyprawę, która była w stanie bez problemów działać pod ziemią kilka dni, pokonać problemy eksploracyjne o różnym charakterze - wspinaczkowe, kopane, trawersowe ... , i inne które stawia przed nami Kanin.

Więcej takich wyjazdów !

 

August ( + poprawki Michał Kuryłowicz )

 

 

 

 

  • Kategoria: Wyprawy

Kanin 2013

W terminie od 1 do 20 sierpnia bieżącego roku, miała miejsce kolejna XIV wyprawa eksploracyjna STJ KW Kraków, w masyw Kanin w Alpach Julijskich na Słowenii.

W otworze P41

W P41 - fot. P. Ramatowski

Czytaj więcej: Kanin 2013

  • Kategoria: Wyprawy

Gouffre Berger 2018

Historia, którą opiszę na łamach tej relacji, wydarzyła się we Francji... a dokładniej 1000 m pod powierzchnią. Głównymi bohaterami będą: Ewelina Raczyńska (kierownik), Michał Macioszczyk (eMCe), Freindorf Marcin (Frytka), Sekowski Przemysław, Fidzińska Kaja, Mariusz Mucha (Many), Paweł Barczyk, Krzysztof Juszyński, Michał August. Pomimo kilku przeszkód i nieporozumień osiągnęliśmy całkiem sporo, ale by nie zdradzić za dużo z finału, zacznę od początku…

Francja okazała się bardzo odległa - do pokonania z Krakowa mieliśmy ponad 1600 km, co dało około 16 godzin w samochodzie! Na miejsce naszej zbiórki - kamping "Les-buissonnets", dotarliśmy przed 9. Do godzin wieczornych udało się zebrać wszystkich w komplecie i jeszcze tego samego dnia zaczęło się wielkie pakowanie sprzętu. Pakowane były przede wszystkim: liny, plakietki (według informacji, które mieliśmy jaskinia miała być niezaporęczowana!), jedzenie (głównie liofilizaty, kabanosy i na prośbę Kaji ser), sprzęt biwakowy. Z fajniejszych patentów należy wspomnieć o użyciu stretcha do kompresji i zabezpieczenia jedzenia. Generalnie udało się wszystko załadować do 19 worów, czyli po ~jednym na głowę, plus prywata.

Po zakończonym pakowaniu rozdzieliliśmy się na dwa zespoły jeden poszedł "na miasto" w celach obiadowych, podczas gdy drugi postanowił pobiegać i zrobić rozpoznanie otworu.

W celu dostania się do otworu Gouffre Berger najłatwiej dojechać na parking "La Moliere". Podążając za Google Maps można lekko się zdziwić, gdyż zaproponowana przez niego trasa prowadzi przez stromą nieasflatową drogę, co jak się później okazało, nie jest optymalnym rozwiązaniem... Szybkie wytyczenie nowej trasy pozwoliło nam dojechać na miejsce docelowe - punkt widokowy koło parkingu “La Moriere”, skąd udaliśmy się dalej pieszo. Droga do otworu zajęła nam około godziny. Pomimo 200 m różnicy poziomów nie była wymagająca i jest bardzo łatwa do zlokalizowania, choć należy mieć na uwadzę kilka skrzyżowań, na których można pójść nie w tę stronę... oczywiście my to zrobiliśmy, co wymusiło na Pawle bieg przełajowy. Jego mina, wybiegającego z krzaków, po zorientowaniu się gdzie w końcu jest, zapewniła nam odpowiednią dawkę dobrego humoru.

Już po ciemku zespół był znów w komplecie na kempingu. Szybka integracja w celu zgrania charakterów i spać, w końcu następnego dnia rozpoczynamy akcję jaskiniową!

Choć z pewnymi oporami, każdy wstał na czas. W ferworze porannej walki o krople energodajnej kawy, sprawdzaliśmy prognozę pogody, niestety nie była idealna... W tym miejscu należy wprowadzić do historii, głównego złego - wodę. Jaskinia Gouffre Berger jest bardzo podatna na opady deszczu, przynajmniej jeśli chodzi o partie poniżej biwaku (~ -600m). Podczas przygotowywania planu wyprawy musieliśmy uwzględnić realne zagrożenie odcięcia zespołu lub pojedynczych osób, oraz to, że jaskinia może być nie do przejścia z powodu zalania. Rémy Limagne, który był naszym głównym francuskim źródełkiem informacji, wskazał nam pewien sposób pomiaru niebezpieczeństwa: na początku wodnych partii znajduje się trawers "Les Coufinades" - zgodnie z wytycznymi - jeśli woda znajduje się bliżej poręczówek niż 1 m, należ uznać pozostałe partie za zalane, a tym samym nie do przejścia. Czy zastosowaliśmy się do tej zasady opiszę później. Tymczasem, wrócę myślami do bohaterów historii. Wcześniejsze rozpoznanie pozwoliło nam doprowadzić cały zespół sprawnie do parkingu, który stał się miejscem postojowym dla naszych samochodów na najbliższe 3 dni... Jeszcze wspólne zdjęcie przy otworze jaskini i wchodzimy.

Już na samym początku zauważyliśmy, że coś jest nie tak - wlotówka jest zaporęczowana, podczas gdy według naszych informacji nie miała być. Many dokłada naszą poręcz. Myślę, że głównie w celu pozbycia się worów niż realnej potrzeby, chociaż należy zauważyć, że nasze liny są w o wiele lepszym stanie. Pierwsze zjazdy doprowadziły nas do dużej sali “Puits de Cairn”, która stanowi początek przeprawy przez meander. Jego pokonanie sprawia nam umiarkowane problemy, głównie przez ciasnotę i potrzebę targania 2-3 worów na osobę. Gimanastyka musi być, w końcu bicepsy muszą się wyrobić! Po kilku godzinach ciorania udało nam się dotrzeć do pierwszej wodnej atrakcja tego dnia - “Lac Codoux”. Plan B zakładał pokonanie tego jeziorka za pomocą pontonu. Na szczęście nie było to wymagane i udało się je pokonać trawersując jedną ze ścian, ucierpiały tylko kalosze i skarpetki.

Ponton, nienadmuchany, oczywiście zostawiamy po drugiej stronie, gdyż według informacji “Lac Codoux” potrafi być zalane po strop lub jak zażartował Many: "Zalane aż po spąg, będzie trzeba nurkować".

Dalsze dojście do biwaku nie sprawiało już trudności - prowadzi przez rozległe korytarze…  Jeśli ktoś ma niewygodne kalosze, radzę zabrać podejściówki na ten fragment... Sam biwak składał się z 3 namiotów i karimat. Dodatkowo w sezonie znajduje się tam telefon alarmowy. Od siebie dołożyliśmy palniki i jedzenie, przez co zrobiło się przyjemnie... tak jak w domu.

Podobnie jak dzień wcześniej postanowiliśmy zrobić szybkie rozpoznanie dalszych partii, a w szczególności stanu wody i poręczówek. Niestety po dotarciu do "Les Coufinades" okazało się, że stan wody jest wysoki (odległość do poręczówek jest mniejsza niż 1 m), co postawiło dalszy plan działania pod znakiem zapytania.

Z mieszanymi myślami wróciliśmy na biwak, gdzie czekała na nas kolacja - od razu zrobiliśmy przegląd smaków naszych liofilizatów. Naszym ulubieńcem stała się kasza jaglana z malinami i szpinak... oczywiście żartuję... strogonow rządzi!

"Poranek", wprowadził nas w bojowy nastrój - śniadanie, ubieranie neoprenów, pakowanie worów awaryjnych z palnikami i jedzeniem, w razie odcięcia... i pytaniem: Czy uda nam się pokonać wodne partie? Grupą dotarliśmy ponownie do "Les Coufinades". Ku naszemu zaskoczeniu woda opadła około 30 cm, tym samym mieszcząc się we wskazaniach "linii życia", jak określił ją Remi. Euforycznie ruszyliśmy do pokonywania trawersu. Po kilkunastu przypinkach niektórzy postanowili pokonać go w sposób mokry - wskakując do wody i płynąc wpław. Trzeba przyznać, że była to na pewno łatwiejsza opcja, gdyż poręczówka wymagała sporej siłowej gimnastyki podczas pokonywania. Trawers doprowadził nas do "wrót" “Cascade Claudine”. Została podjęta decyzja o rozpoznaniu. Many, Ewelina i eMCe udali się na przód z zadaniem zorientowania się, jak wyglądają dalsze partie i decyzji co robimy dalej. Po niespełna 15 minutach, zostało ustalone, że jedynym bezpiecznym sposobem poruszania, będzie podział na zespoły.

Sama przeprawa przez “Cascade Claudine” dostarcza dużo wrażeń - praktycznie cała prowadzi nad szybko płynącą rzeką, która swoim odgłosem nie pozwala na rozluźnienie, które by się przydało, gdyż poręczówka jest w słabym stanie - stare przetarte liny, połączone z wątpliwymi węzłami to standard. Najłatwiej opiszę to cytując Manego, który szedł przede mną - pokonując trawers po mokrych ścianach, odwrócił się do mnie i krzyknął "Przypnij się do tej liny, ale jak obciążysz to ona pierd..., więc idź po ścianach". Dobrze, że techniki zapieraczkowe są proste i łatwe w użyciu... Pewnym urozmaiceniem są zjazdy wzdłuż wodospadów "Reseu de Cascades" i "Cascade Claudine", które przynajmniej na chwilę pozwalają stanąć na płaskim.

W składzie: Ewelina, eMCe, Many, ja i Paweł dotarliśmy do eksplorowanych partii nad "Pseudo siphonem", które choć nie były naszym celem, można uznać za sukces - w końcu -1000 padło. Pozostałe grupy zaczęły wycofywać się trochę wcześniej. W okolice -1000 dotarła też Kaja z Frytką, natomiast Przemo z Krzychem zawrócili po obejrzeniu "Grand Canyon" - ogromnej sali, gdzie eksploratorzy zakładają 2 biwak. Niestety czasu nie oszukamy, według ustaleń mieliśmy zacząć się cofać po 2h od początku “Cascade Claudine” i tak zrobiliśmy.

Zmęczeni, choć zadowoleni z osiągów wróciliśmy na biwak, gdzie czekała nas kolejna porcja liofilizatów i co najważniejsze suche ciuchy, które stanowiły miłą odmianę od przemoczonego neoprenu.

Pozostała część akcji przebiegła zgodnie z planem - pobudka po regenerującym śnie, pakowanie i wyjście na powierzchnię. Należy jednak jeszcze wspomnieć o “Lac Codoux”, gdzie zostawiliśmy ponton. Okazało się, że poziom wody spadł na tyle, że nie był on dalej potrzebny i w dodatku mogliśmy przejść bez trawersowania po ścianie - miłe zaskoczenie.

Na powierzchnię ostatnie osoby wydostały się około godziny 18, niestety - zgodnie z prognozą - prosto w burzę z piorunami. Ciekawi mnie co by się wydarzyło w “Cascade Claudine”, jakbyśmy opóźnili akcje o jeden dzień i do jaskini wpłynęłaby woda z tego opadu - zalałoby by nas? Tego na szczęście się nie dowiemy.

Noc już na powierzchni spędziliśmy na awaryjnie znalezionym kampingu "Les eymes", popijając lokalne wino i dojadając wyprawowe jedzenie - między innymi rodzynki.

Nazajutrz spakowaliśmy rozwieszony sprzęt, pożegnaliśmy się... i tu historia się kończy. Życzę, by każdy mógł przeżyć coś takiego. Dziękuję za wspólną wyprawę, w doborowym towarzystwie! .... August

 

P.S. Na zakończenie z ukłonem dla pewnego klubu :) :

  • Jak się nazywa grecki menel ?
  • ....

Menelaos ...